Często zdarza się, że wymiana lub modernizacja jednego ze sprzęgniętych urządzeń, powoduje konieczność regeneracji otworów sprzęgłowych po „starej” stronie. Jeżeli odchyłki są małe wystarcza wspólne roztaczanie i/lub honowanie par otworów „starych” i „nowych” – tzw. parowanie.

W przypadku dużych odchyłek, w przypadkach:

nierównoległości osi obu otworów („zwichrowania”) – zwykle powstałem podczas poprzednich remontów,
przesunięcia podziałki otworów obu półsprzęgieł względem siebie
poważnego zniszczenia powierzchni otworu (głębokie zadarcia itp.),
owalizacji („rozbicia”)
zbliżania się do granicy „remontowalności” otworów ze względu na konieczność przekroczenia maksymalnej dopuszczalnej średnicy,

konieczna staje się bardziej złożona regeneracja polegająca na przywróceniu pierwotnej geometrii połączenia. W tym celu stosuje się tulejki, osadzane na wcisk, w specjalnie przygotowanych otworach. Ważne jest również, by nowy otwór, obejmujący obydwa otwory nie przekraczał swoim rozmiarem obrzeża półsprzęgła.

Tulejki mogą być wykonane z kołnierzem oporowym lub gładkie, jednakże zależy to od charakteru obciążenia i rodzaju śrub sprzęgłowych.

Operację regeneracji można podzielić na etapy:

W ten sposób można regenerować – przywracać nominalne wymiary – na wszystkich otworach sprzęgła lub też regenerować pojedyncze otwory.