Często zdarza się, że wymiana lub modernizacja jednego ze sprzęgniętych urządzeń, powoduje konieczność regeneracji otworów sprzęgłowych po „starej” stronie. Jeżeli odchyłki są małe wystarcza wspólne roztaczanie i/lub honowanie par otworów „starych” i „nowych” – tzw. parowanie.
W przypadku dużych odchyłek, w przypadkach:
- nierównoległości osi obu otworów („zwichrowania”) – zwykle powstałem podczas poprzednich remontów,
- przesunięcia podziałki otworów obu półsprzęgieł względem siebie
- poważnego zniszczenia powierzchni otworu (głębokie zadarcia itp.),
- owalizacji („rozbicia”)
- zbliżania się do granicy „remontowalności” otworów ze względu na konieczność przekroczenia maksymalnej dopuszczalnej średnicy,
konieczna staje się bardziej złożona regeneracja polegająca na przywróceniu pierwotnej geometrii połączenia. W tym celu stosuje się tulejki, osadzane na wcisk, w specjalnie przygotowanych otworach. Ważne jest również, by nowy otwór, obejmujący obydwa otwory nie przekraczał swoim rozmiarem obrzeża półsprzęgła.
Tulejki mogą być wykonane z kołnierzem oporowym lub gładkie, jednakże zależy to od charakteru obciążenia i rodzaju śrub sprzęgłowych.
Operację regeneracji można podzielić na etapy:
W ten sposób można regenerować – przywracać nominalne wymiary – na wszystkich otworach sprzęgła lub też regenerować pojedyncze otwory.
